|
|
|
|
 |
Editoriau / Editorial |
 |
 |
(lo Cebier n°104) Trabalhem, trabalhem, e la civada la ganharem? |
 |
|
 |
27 / 11 / 2007 |
 |
| |
Rintrada sociala :
Trabalhem, trabalhem, e la civada la ganharem ?
Es pas que rebombida, siès mes après l’eleccion de N.Sarkozy, lo monde dau trabalh se bota a l’aiga. Lo ventolàs “reformator” dau president omnipresent bofa sus lo pontin sociau e politic.
Premiera partida, acte 1.
Lo pretèxte dei regims especiaus es a l’intrada de la batuda. Balin-balant, lo president pren son vam, e aquò marcha. Lei medias te fan un chafaret de testimonis que passan de lònga au fenestron e sus la tela, maucontents en bosca de TER, TGV, metrò, autobús introbables. La contèsta es dau costat d’aquelei chaumaires dau diable, especialistas de la pigresa que vòlon ganhar plus e trabalhar mens!
Acte 2, Vesètz, la questions dei retiradas :
tot lo monde seriá d’acòrdi per acceptar lei 40 annadas de carriera, verai, senon lei extremistas per mantenir lei 37,5 annadas sens barjacar. L’a puèi lo monde deis universitats que s’encanhan còntra « l’autonomia », e la privatisacion dau finançament, te vòlon una competicion deis universitats “liberadas”dei joves soviets que te fan la lei de la minoritat. L’autonomia? Es la libertat de trobar una galinalha docila, au servivi d’interés privats per respondre a la demanda dau mercat. Una societat responsabla? Son necitas de filieras que fagan crèisser lo profiech : la libertat d’entreprendre serà dins de formacions qu’an gaire besonh dei foncionaris, nimai dei retirats profichaires ò deis improductius laissats de caire, deis estructuras judiciàrias en subrenombre que fan montar la contèsta, dei pais desertificats qu’es una vergonha de l’i viure sens perdre lo Nòrd... La “flexisecuritat” es venguda la darriera cançon.
Acte 3, lo regonfle.
Ramentatz-vos l’après seissanta-uech, vielha tradicion versalhesa : l’èrsa dei patrons, aliats, CDR e autreis oficinas dins la carriera, integristas de la libertat d’esplechar, dei gropusculas de la drecha extrèma, dei provocacions de totei menas contra la menudalha e la menaça dei “roges”... Ne’n siam pas encara aquí, mai la quichada es fòrta sus una opinion publica condicionada. E leis economistas son rars per dire : la coïna sarkosista es pas que potinga indigèsta. La solucion sociala es de far trabalhar mai de monde, premier aquelei que son sus la riba. Lei país que tenon targa son aquelei qu’an causit lo “Trabalhar totei” puslèu que lo “Trabalhar plus”. Lo “Trabalhar mens” permete de far trabalhar mai de monde e la societat de s’enrichir. D’estudis mòstran que se lo taus de l’emplec auçava de dètz ponchs (de 62 a 72%), quatre milions de trabalhaires suplementaris farián la diferéncia per sortir de l’assisténçia que coneissèm. Ata! Lo mòt de Sarkozy es per faire de fum, respondre au patronat que vòu totjorn plus de profiechs inegalitaris.
Dosena partida. Per l’avenidor!
Es pron simple d’agachar lei trens que vòlon pas partir sens veire leis òmes que costejan la dificultat, lei joves que vòlon l’autonomia e mai lei mejans, lei pichoneis emplegats de la foncion publica e dau privat que son dins la precaritat lo 15 dau mes, lei familhas sens lotjament escrapochinadas, lei siès milions de monde endeutats, per parlar pas deis autrei... Endavant lei sindicats! La classa politica a l’endarrier se mobiliza gaire, una partida de la senèstra es absenta ais abonats... Amb aquesta cambra majoritària, paralisada e parasitada per l’òme orquèstra, benlèu serà facha la demonstracion que lo verniç democratic es a de s’escalhar. E alora? Alora, es a vosautrei d’escriure la seguida.
Gerard TAUTIL
|
|
|
| |
|
|
|
