|
|
|
|
 |
Editoriau / Editorial |
 |
 |
Candidatura dificila per una causida indefugibla |
 |
|
 |
24 / 06 / 2017 |
 |
| |
Entre dos torns de colhons,
Candidatura dificila
per una causida indefugibla
Tornarai pas sus le procès antidemocratic d’aquela temporada presidenciala, l’avèm pron denonciat coma la seguida logica d’aquela constitucion ais efècts monarco-republicans. Passem. Mai lo segond torn d’aquel exercici institucionau merita quauqueis arrèsts sus imatge. Lo debanatge meme de l’escrutin dau 23 d’abrieu venguèt la chauchavièlha d’aquelei que cresián encara que lo monde civic s’anava desrevelhar. De badàs, drecha e senèstra bandidas a la bedola, extrema drecha a mand de passar lo Rubicon en tota legalitat, vaquí l’esplech prevesible d’aquela Cinquena Republica qu’aviam denonciat. L’elector qu’aurà ben vòugut anar votar lo 7 de mai siguèt acarat a una causida espectaclosa : entre M. Le Pen e E. Macron, entre la paraula racista, sobeiranista, anti-europenca e lo discors atlantista, liberau-modernista sensa complèx, eurofila, aurà degut faire la causida. Dei proposicions de la familha Le Pen, degun estonament : aquela « França amaisada » que s’es revelada sobde dins la logica magaziniera dau paire, la veirina e lei produchs an pas pron chanjat e mai, pièger, la practica faguèsse nombre.
Mai per lo Manuèl Macron pas vengut d’enluec, podèm assajar de remembrar lo curriculum vitae, riche e variat, e subretot la pojada d’un òme jove abalit dins la Olàndia (ja istorica), qu’a sachut passar leis empachas encontradas per se presentar coma lo sauvaire suprème, garant dau ni-ni sistèmic esperat.
Per memòria, J. Attali se vantèt de l’aver « inventat » e butat en 2007 coma raportaire adjonch de sa « comission per la liberacion de la creissènça », un séti demieg lei patrons de la premsa parisenca que fan e desfan l’opinion publica. Mai aqueste gerent ancian de la banca d’afaires Rothschild quita pas de pujar : inspector dei Finanças, secretari generau adjonch a l’Elisèu en 2012, vèn ministre de l’economia de l’industria e dau numeric en 2014. Unei maridei lengas ne’n fan lo chantre de « l’abaliment creator » deis emplecs au profiech de la transformacion numerica dau travalh. Bailes e cronicaires de l’industria jornalistica ne’n fan la una dei papiers e twitters d’afaires : Le Monde es obligat de dire que pren pas lei parts de Macron mentre que Challenges ne’n pòrge la una d’un numerò ; l’Express vanta la modernitat de son esperit reformista e l’Obs fa mai siès còps leis unas e sotalinha sa capacitat de « renovelament e de recampament ». Enfin, per pas parlar de la premsa people (Paris Match, Bestimage, agéncia de fotografias…) nimai dei televisions coma BFM, citem encar lo JDD (grop Lagardère) que fabriquèt la rubrica « Moi président » de Macron…(1)
D’aqueleis entre-senhas, es malaisat de pensar lo candidat candide e blanc coma nèu, es complicat d’apelar a votar per son « olograma » (lo mòt emplegat per F. Bayrou avans de lo rejonher, centrista que centrista !) quand lo bilanç es aquí, net e transparent per cu vòu e pòt lo veire, tant aluenhat siguèsse lo ciutadan d’una informacion subretot pas banalizada.
Alor dirai en consciénça, coma vèn de desclarar Yánis Varoufákis que fa una guinchada fòrta a son « amic » Melenchon, que votar Macron es votar còntra lo clan Le Pen e jamai per lo programa de Macron, que tot rèsta de faire après l’eleccion.
Rufa es l’analisi politica, encar mai la volontat de la transformar.
Gerard TAUTIL
(1) Le Monde diplomatique. Mai 2017. Article fòrça documentat de Marie Bénilde.
Traduccion : http://locebier.free.fr
|
|
|
| |
|
|
|
